اگرچه امروزه پیشرفت‌های خوبی درزمینه‌ی شناخت مکانیسم‌های فرایند انعقاد صورت گرفته ولی همچنان یافتن رابطه مناسب برای دوز مصرفی مواد منعقد کننده امکان‌پذیر نیست ازاین‌رو یکی از راهکار‌هایی که به کمک آن می‌توان میزان مواد منعقد کننده‌ی موردنیاز برای تزریق در آب را تعیین کرد استفاده از آزمایش جارتست است.

در واقع آزمایش جارتست راهکاری تجربی برای تعیین دز مناسب مواد منعقد کننده می‌باشد.

آزمایش جار درواقع یک مدل کوچک از واحدهای اختلاط سریع، انعقاد و ته‌نشینی در تصفیه‌خانه آب است که در این روش افزودن مواد شیمیایی خصوصاً موادی نظیر آلوم، کلروفریک، پلیمرها که برای کاهش کدورت آب استفاده می‌شود را می‌توان در مقیاس آزمایشگاهی ارزیابی نمود.

یکی از نکات مهم در آزمایش جارتست این است که نتایج هر تست منحصر به همان آبی است که آزمایش روی آن انجام شده است و نمی‌توان از نتایج این آزمایش برای آب‌های دیگر باکیفیت و درجه کدورت متفاوت استفاده کرد.

پس بنابراین برای هر آبی که قراراست عملیات انعقاد در آن انجام شود بایستی ابتدا آزمایش جارتست انجام شود.

به طور کلی هرچه کدورت و قلیاییت آب بیشتر باشد،انعقادسازی راحتتر انجام میشود، به طوری که انعقادسازی درآب با کدورت و قلیاییت کم همراه با مشکلات فراوانی خواهد بود.وقتی یک ماده منعقد کننده به آب اضافه میشود، مقداری از آن صرف تعدیل پتانسیل الکتریکی ذرات شده و مقداری نیز با قلیاییت آب ترکیب می شود.

مقدار و نوع مواد جامد موجود در آب (TDS) عامل موثر دیگر در فرایند انعقادسازی است، بطوریکه هرچه TDS در آب بیشتر باشد ، فرآیند انعقادسازی کاملتر صورت می گیرد.زمان لازم برای انعقاد با TDS نسبت عکس دارد.

کنترل pH در انعقادسازی بسیار اهمیت دارد.اگر pH در محدوده مناسب نباشد، در آن صورت لخته های ایجاد شده ریز، سبک و شکننده خواهد بود.(برای هر ماده منعقد کننده ای pH متفاوت است)

مکانیسم انعقادسازی:

1) تحریک ذرات : برخورد بین ذرات وقتی امکانپذیر است که نسبت به همدیگر حرکت داشته باشند.
2)ناپایداری ذرات : شرط لازم برای آنکه ذرات در اثر برخورد به هم بچسبند.

نحوه‌ی انجام این آزمایش:

انجام آزمایش بدین ترتیب است که معمولاً شش ظرف مشخص که معمولاً دارای ظرفیت حداکثر ۱ لیتر می‌باشند انجام می‌شود. نمونه‌ی آب در هریک از ظروف به‌اندازه مشخص ریخته می‌شود و معمولاً یک ظرف به‌عنوان نمونه شاهد در نظر گرفته می‌شود. سپس برای هر ظرف دز مشخصی از مواد منعقد کننده ریخته می‌شود. بعد از تزریق مواد منعقد کننده ظروف در جای مربوط به خود در دستگاه جارتست قرار داده می‌شود.

هر ظرفی جایگاه مشخص خود را دارد که می‌توان سرعت دورانی همزن موجود در ظرف را تنظیم کرد. پس برای هر ظرف سرعت مشخصی در نظر می‌گیرند و هم زدن شروع می‌شود. بعد از زمان مشخصی همزن خاموش شده و به مواد فرصت ته‌نشینی داده می‌شود. سپس کدورت هر ظرف اندازه گرفته می‌شود و بهترین حالت را انتخاب می‌کنیم که مشخصات ثبت‌شده برای ظرف مذکور به‌عنوان نتیجه اصلی آزمایش در نظر گرفته می‌شود.

عوامل بروز تداخل در تعیین نتایج بهینه آزمایش جار

۱-تغییر دما (در طی آزمایش) : جریان‌های گرمایی در بشر که در اثر اختلاف دمای ظرف و آب داخل آن به وجود می‌آید ممکن است در ته‌نشینی ذرات مشکل ایجاد کند. این مسئله می‌تواند با کنترل دما حل شود.
همچنین استفاده از ظروف پلاستیکی شفاف بجای ظروف شیشه‌ای می‌تواند تغییرات دمایی در هنگام آزمایش را کاهش دهد.

۲- آزاد شدن گاز (در طی آزمایش): تشکیل حباب که به علت هم زدن مکانیکی، افزایش دما یا واکنش شیمیایی اتفاق می‌افتد موجب شناور شدن لخته‌ها می‌شود.

۳-فاصله زمانی بین نمونه‌برداری و آزمایش: فعالیت بیولوژیکی یا عوامل دیگر ممکن است روی ویژگی‌های انعقاد اثر بگذارد. به همین دلیل فاصله زمانی بین نمونه‌برداری تا آزمایش باید حداقل شود و این فاصله نیز ثبت گردد.